Τους "Μάηδες" τους βίωσα για πρώτη φορά, πριν 20 χρόνια, το καλοκαίρι του 1994. Το λαϊκό αυτό δρώμενο μου ήταν ήδη γνωστό από τις φωτογραφίες του Δημήτρη Λέτσιου, αλλά η πρώτη "διά ζώσης" επαφή, μ' έκανε να το αγαπήσω. Από τότε έχω φωτογραφήσει πολλές φορές την αναβίωσή του. Με την παρούσα έκθεση θέλησα να παρουσιάσω την τελευταία μου φωτογράφηση, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2008.

Οι αρχαίες αναφορές που είναι ενσωματωμένες σ' αυτό το -απλοϊκό σε μια πρώτη, επιφανειακή, ματιά- δρώμενο είναι που με συναρπάζουν. Η βουβή παρουσία του Μάη-Παρατηρητή, νεαρού έφηβου στολισμένου με λουλούδια, η "Μαγική" αναβίωση του νεκρού (δολοφονημένου, από τον ισχυρό, ως μόνο οπλοφόρο, Γενίτσαρο), ο διθυραμβικός χορός του Χότζα-Ιερέα και των Ζεϊμπέκηδων, καθώς και η Διονυσιακή χορευτική έξοδος των προσώπων του δρώμενου, συνθέτουν στα μάτια μου μια "Παγανιστική Τελετή" που προσκαλεί την αναγέννηση και την ανθοφορία της Μητέρας-Γης και την αναβίωση όλων όσα έπεσαν σε μια νάρκη όμοια με θάνατο στη διάρκεια  του χειμώνα, που πλέον φεύγει κυνηγημένος από την πανίσχυρη άνοιξη που έρχεται.